Renault 4

In de zomer van 2015 kocht ik mijn eerste eigen auto. Niet dat ik er eentje nodig had… ik woonde op fietsafstand van mijn werk en woonde nog bij mijn ouders, wiens auto ik bijna altijd wel kon gebruiken. Het was dan ook meer bedoeld als nieuwe hobby, maar dat ik er zoveel uur in zou steken had ik ook niet vermoed…

De auto heb ik gekocht van een echtpaar uit Wassenaar die daar een antiekhandeltje runden. Zij gebruikten de R4 als bestelwagentje maar hadden de kosten die gemaakt zouden moeten worden voor het laswerk er niet meer voor over. De achterwielophanging was zodanig verroest dat er echt wat aan gedaan moest worden en wel nog vóór de volgende APK, maar daar was gelukkig de prijs ook naar.

Nog diezelfde zomer, voordat ik ook maar de kans had om de roestproblemen te laten inventariseren, liep het 1.1 liter Cléon blokje in de soep. Midden op de Houtribdijk tussen Enkhuizen en Lelystad, onderweg naar Emmen voor een set nieuwe voorstoelen en achterbankje. De ANWB trok al snel de conclusie: het blokje had haast geen druppel bruikbare motorolie meer en het was een wonder dat we nog zo ver waren gekomen. Einde avontuur voor deze auto, zo zou je zeggen, ware het niet dat Ido uit Alkmaar hulp kon bieden!
Voor 100 euro had hij een vervangend motorblok voor me, en mochten we ook nog eens een dag van zijn garagebox, kennis en kunde gebruik maken. De auto werd met een autotransporter naar Alkmaar gebracht en die avond laat reed de R4 weer op eigen kracht naar Haarlem!

Het rotte onderstel en vele andere plekken zijn aangepakt door Michiel (Le Car) uit Zaandam. Met zijn veel te vroege overlijden in 2020 ontviel ons niet alleen een goudeerlijke en goede monteur; de lol van de hobby was er voor mij wel een beetje af. Begin 2021 werd het Renaultje ongenadig afgekeurd op precies datgene waar ik zelf niks mee kon en waar Michiel altijd wel raad mee wist: roest. Een tocht naar de sloop bleef de auto gelukkig bespaard. Een vriendelijke Haarlemse garagehouder kocht de auto van me over, en sindsdien staat hij droog gestald in een hoekje van diens garage, hopend op betere tijden. Zo af en toe gluur ik er even naar binnen, maar niet te vaak. Ik word daar veel te weemoedig van. Als ik ooit een huis met een mooi parkeerplaatsje heb…