Aoraki / Mount Cook

24 april 2023

–

Na een snel ontbijt leggen we onze koffers in de kleine roze auto. Samen met Jeffrey controleren we nog even het oliepeil van de motor en die van de transmissie, en dan gaan we op pad! Het is fijn dat ik eergisteren alvast geoefend heb met de auto en het linksrijden. Als je je meeste ervaring hebt opgedaan in een verroeste Renault 4 is een automaat nog verrassend wennen. Gelukkig is het verkeer in Christchurch vanochtend rustig en al snel rijden we de stad uit. Na anderhalf uur stoppen we bij een klein wegrestaurantje voor koffie. Als we de eigenaars vertellen dat onze volgende stop een door Jeffrey aangeraden pie-restaurant is krijgen we als protest een gratis stukje pie want “ours is way better”. Inderdaad lekker!

Na een tweede shop waar Bas pie haalt (die ook best lekker was) draaien we de weg op richting de Zuidelijke Alpen. Het landschap wordt na elke bocht indrukwekkender.

Het eerste grote meer dat we passeren is Lake Tekapo. Het futuristische automatische Star Wars toilet is minstens zo indrukwekkend als het uitzicht. Het tweede meer is Lake Pukaki, en daar krijgen we ons eerste mooie zicht op Mount Cook ofwel Aoraki. Met 3724 meter is dit de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. We vervolgen onze weg langs het meer en Aoraki komt steeds dichterbij. Het is echt een heel spectaculair gezicht.

We checken in bij ons hotelletje (een houten lodge) en gaan daarna een wandeling maken. De hike loopt heen en terug langs hetzelfde pad langs Hooker Lake, en brengt je dicht aan de voet van Aoraki. Bas zet dapper door, maar nadat hij meermaals bijna met zijn gehele bas van de trail af is gekletterd geeft hij aan dat het beter is als hij hier omkeert, ook met het oog op de snel ondergaande zon.

Ik loop zelf nog een heel klein stukje door en word getrakteerd op een (ja, ik val in herhaling) spectaculair zicht op de berg, goud verlicht in de laatste zonnestralen. Ik word er stil van, en niet alleen omdat Bas ruim een kilometer van me vandaan croissantjes zit te eten op een steen.

Bij terugkomst in de lodge leen ik tape van de receptie om de roze auto weer aan elkaar te plakken na een aanvaring met een miniatuur-mount-koekje.

We hebben gereserveerd bij het enige restaurant in de wijde omtrek. Het is een buffet in een groot fancy gebouw met veel glas. Het is minder duur dan je zou denken, maar echt vers smaakt het allemaal niet. Desondanks toch lekker gegeten.

Die avond maak ik op een klein stukje afstand van het hotel een foto van de Melkweg, die hier op deze aardedonkere plek spectaculair helder te zien is. Dit was absoluut een bucket-list dingetje voor me!