Lyttelton, boekenmarkt en downtown Christchurch

22 april 2023

–

Nadat ik word gewekt door interessant klinkende vogels die gewoon zeemeeuwen met een accent blijken te zijn, vernaggel ik Jeffrey’s gietijzeren pannetje door er eieren in te bakken. Zodra Jeffrey klaar is met schuursponzen neemt hij ons mee naar Lyttelton.

Lyttelton is een klein havenstadje met 3000 inwoners vlak naast Christchurch. Het zou een onooglijk, roestig, ja zelfs armoedig stadje geweest kunnen zijn als de markt er niet was geweest. Enkele tientallen jaren geleden wilde je hier echt nog niet dood gevonden worden, terwijl de kans toen tegelijkertijd ook best wel groot was dat je er dood gevonden werd.

Op de levendige markt waren veel leuke kraampjes en winkeltjes. Als ik een koffie haal bij een kraampje wordt me tot mijn schrik gevraagd om een voornaam. Als ik ze die geef kijken ze me aan alsof ik zojuist een levende forel uit mijn linkersok tevoorschijn heb gehaald. Ik doe geen poging mijn naam te spellen en heet vanaf nu noodgedwongen Jack.

Voor de volgende halte halen we Jessica even thuis op. We gaan naar een boekenmarkt in een al even onooglijk sporthalletje buiten de stad. Ik koop drie grappige boeken voor in totaal zo’n €5.

Daarna gaan we eindelijk naar downtown Christchurch. Even heel eerlijk: voor deze stad hoef je geen 30 uur te komen vliegen. Het had zeker mooie pleintjes en gezellige straatjes, maar het mist de charme die ik in Europese stadjes zie. Het voelt allemaal heel Amerikaans aan, denk ik. Het weinige beetje historische bebouwing dat er was is bij de aardbeving in 2011 grotendeels verwoest. De oude half ingestorte kathedraal staat nog volop in de steigers. Ook veel hoogbouw is destijds in elkaar gezakt. Er zijn ontstellend veel lege plekken te zien in de stad en als je op Google Streetview de locaties opzoekt en de foto’s van voor 2011 aanklikt moet je toch even slikken. Veel blinde muren van intact gebleven bebouwing zijn voorzien van mooie schilderingen, die de stad voor zover dat gaat toch een mooie uitstraling geven.

De oude trams op de foto’s rijden er echt alleen voor toeristen. De Kiwi’s doen echt alles met de auto…

Na een lekkere avondmaaltijd van zelfgemaakte spaghetti krijg ik rijles van Jeffrey. Ik moet naar de pier rijden vanaf waar je uitkijkt over de Stille Oceaan. Het links rijden valt me eigenlijk best mee, en ik heb nog de meeste moeite met de locatie van de richtingaanwijzer. Hopelijk snappen mijn medeweggebruikers dat ik ga afslaan als ik op een stralend blauwe dag plotseling mijn ruitenwissers op standje noodweer zet.