Overstap in Auckland
20 april 2023
–
In San Francisco stappen we aan boord van een mooie wit-zwarte Boeing 787-9 ‘Dreamliner’ van Air New Zealand. We hebben wederom het geluk dat we met zijn tweeën een rij van drie stoelen kunnen gebruiken, maar het is nog altijd een behoorlijk krappe bedoening. In de schemering stijgen we op, en vliegen vrijwel meteen boven de Stille Oceaan. Het eerste vasteland dat we gaan zien zal Nieuw-Zeeland zijn, en dat gaat maar liefst twaalf uur duren. Onderweg komen we hooguit enigszins in de buurt van miniscule eilandjes met tropische namen als Banana (nee, echt).
Na een kleine maar lekkere avondmaaltijd gaan de lichten in de cabine uit zodat er geslapen kan worden. Dat slapen gaat maar matig, en als ik wakker word na wat voelt als uren slapen, zie ik dat we nog 8,5 uur te gaan hebben. Helaas werkt ook de WiFi niet. Pfff… Ergens halverwege de nacht maakt Bas me wakker voor een bekertje whisky. Acceptabel.
Twee uur voor de landing in Auckland krijgen we een lekker ontbijt en eindelijk komen we aan in Aotearoa*. We hebben een krappe overstap, dus we gaan zo snel mogelijk van boord.
*Zo heet Nieuw-Zeeland in het Maori, en zeg eerlijk, het klinkt een stuk cooler zo, toch? Daarom noem ik het vanaf nu lekker zo.
Ook hier in Auckland moeten we de koffers van de band halen en opnieuw inchecken, maar eerst moeten we met al onze spullen door de Biosecurity. Omdat Aotearoa een eilandstaat is met veel unieke plant- en diersoorten zijn ze erg voorzichtig met wat er binnenkomt. De meeste verse etenswaren zijn uit den boze, en ook spullen zoals wandelschoenen worden gecheckt op zaadjes van mogelijk invasieve plantensoorten. Als we de rij zien zakt de moed ons in de schoenen. Een grote onoverzichtelijke blob dat een rij moet voorstellen, waarvan zeker de helft Aziaten zijn met ondefinieerbaar ingepakte pakketten van diverse groottes op hun karretjes. We hebben nog maar een uur om de koffer weer in te checken en door security te gaan… Ik raak er wonderlijk genoeg niet eens zo hard door in de stress. Ten eerste heb ik afgelopen zomer op Schiphol al het toppunt van rijenstress meegemaakt, en ten tweede ben ik ook gewoon te moe om me druk te maken. We zijn in elk geval in Nieuw-Zeeland.. uhh.. Aotearoa.
Als door een wonder wordt er pal voor ons ineens een lint losgemaakt en mag onze kant van de rij langs een nieuw loket. We halen de kluwen van wachtenden in en zijn tien minuten later met goedgekeurde bagage aan de andere kant. Echter… we zijn elkaar kwijtgeraakt en de tijd begint te dringen. We hadden van tevoren al afgesproken dat we in zo’n geval gewoon zelf verdergaan en elkaar hopelijk later vanzelf weer tegenkomen, desnoods pas in het vliegtuig. We moeten naar een verre Domestic Flights terminal, waar we elkaar al zwetend en hijgend tegenkomen bij de check-in met nog een kwartier te gaan tot het boarden. Gelukkig gaat de rij bij security snel, en kwam ook dit goed, maar het is allemaal flink vermoeiend bovenop een toch al slopende reis.
Nog anderhalf uur vliegen, en dan zijn we er…