3. Huh, wie? Waarom?
Door Simon, 8 juli 2018.
Dit zijn Jelle en ik. We zijn een beetje gek. Dat moet ook wel want naast het feit dat we allebei in opleiding zijn tot basisschoolleerkracht, collega’s zijn bij het enige woonwarenhuis dat ook gehaktballetjes verkoopt én allebei een baard hebben, zijn we nu ook samen trotse eigenaar van een klein rood fiatje.
Omdat zowel Jelle als ik allebei een naam hebben (je zou het maar zonder moeten doen, stel je eens voor) vonden we het wel zo eerlijk dat ook het kleine rode fiatje, tot nu toe door het leven gegaan met enkel een kenteken, aangesproken moest kunnen worden met iets anders dan een combinatie van letters en cijfers. Door het gebruik van veelal vrouwelijke verwijswoorden van de voormalig eigenares kwamen we al snel tot de conclusie dat we er niet mee weg zouden komen als we het rode fiatje Henk zouden noemen. Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik bij Henk eerder denk aan een ietwat roestige tractor die met een overdaad aan zwarte uitlaatgas kuchjes rustig tuffend de weg blokkeert voor een stoet auto’s, dus die viel al snel af. Maar wat dan wel?
Ik vind dat het een Italiaanse naam moet zijn. Jelle is het met me eens. En… het is een meisje, dus een Italiaanse meisjesnaam. Jelle en ik roepen wat namen die allemaal al snel worden verworpen.
“Noem haar zoals die ene actrice, die Italiaanse, die ook kookboeken schrijft!” Stelt de oud-eigenares voor. Een goed idee, ware het niet dat Jelle en ik elkaar vragend en lachend aankijken. “Wie?!” vragen we…”Ja hoe heet ze nou… Ik heb een boek van d’r” En ze snelt naar binnen om te kijken… nog geen paar seconden later komt ze terug “SOFIA!”. Kijk, dat is een mooie Italiaanse meisjesnaam en nog makkelijk te onthouden ook. We hakken al snel de knoop door, dat is hoe we haar zullen noemen.
Enkele minuten later komt het dochtertje van de buren, een meisje van ik gok een jaar of 5, naar buiten. Ik vraag aan haar hoe ze heet. “Sofia” antwoord ze met een zacht verlegen stemmetje. Ik moet lachen en zeg “Dat is toevallig zeg, zo hebben wij ons autootje ook net genoemd, wat vind je daarvan?” Ik kijk haar aan en verwacht dat ze zoiets zal antwoorden als “Raaar, waarom geven jullie je auto een naam?!” want wees eerlijk, wie doet dat nou. In plaats daarvan krijgt ze de meest lieve lach op haar gezicht en antwoord ze met datzelfde zachte verlegen stemmetje “Leuk!”. En zo geschiedde het. We verwijzen nu consequent naar het rode Fiatje met Sofia. “Wanneer gaan we de bumpers weer op Sofia zetten” – “Wil je even in Sofia zitten” en vele andere, voor omstanders flink verwarrende uitspraken zijn al langs gekomen. Dat is niet erg. Want iedereen die Sofia ziet snapt het, net zoals kleine Sofia het snapte.
Dit is onze blog. De Blog van Jelle, Simon en Sofia. Zowel Jelle als ik hebben nogal eens de neiging ietwat warrig te zijn in ons denken. Zo zou dit een post worden waarin ik ons ging voorstellen, maar nu hebben jullie geleerd hoe Sofia aan haar naam kwam, ook leuk. Zolang Jelle en ik avonturen beleven met Sofia zullen we hier af en toe een verhaaltje plaatsen. Soms iets technisch, zoals ‘Van tsjoeke naar vroem’, en soms zoiets als bovenstaand verhaaltje.