Zo’n ochtend
Sinds ik op de donderdagen vrij ben, ga ik woensdagmiddag gevoelsmatig al m’n weekend in. Natuurlijk moet ik vrijdag net zo alert voor de klas staan als op alle andere dagen, maar… op vrijdagen mag ik mijn klas om kwart over elf afgeven aan de gymjuf en heb ik tijd om alvast mijn volgende week voor te bereiden. Scheelt een hoop tijd in het weekend!
Deze vrijdag staat een lastige rekenles op het programma. Het is met achtentwintig kinderen volle bak, maar omdat de klas een combinatie is van groep 3 en groep 4 gaat het uitleggen van rekenen vrij makkelijk. De ene groep zet je aan het werk, en de andere let op bij je uitleg. Zo simpel als het nu klinkt is het overigens zéker niet, en pas na vijf weken sinds de zomervakantie begin ik langzaamaan de rust en structuur op te bouwen die ik hebben wil.
Helaas lukt het vandaag niet om enigszins relaxed naar school te gaan. Gisteren heb ik op mijn vrije dag een poging gedaan het verwarmingssysteem bij te vullen voor het écht koud wordt, maar met een defecte drukmeter is dat een tricky klusje waar ik maar meteen een monteur voor belde. Toen nog niet wetende dat de ketel is afgeslagen door mijn mislukte onderhoudspoging…
Afijn, de dag startte met een ijskoude douche, gevolgd door een appje in de teamchat: een van de leerkrachten van groep 8 is ziek. Ik krijg er vandaag dus een aantal bij in mijn klas. Een kind uit groep 8 kun je met goed fatsoen niet in zo’n dwergenstoeltje vouwen, dus de instructietafel voor mijn schoolbord is al snel in beslag genomen door drie jongens die, wat betreft volume, elk de plek van twee zesjarigen in beslag nemen. Gelukkig gedragen ze zich prima, hebben ze een stapeltje werk meegenomen en willen ze me zelfs helpen om de kinderen de lastige rekentechniek van vandaag eigen te maken.
En toch… Toch was het zo’n ochtend.
Ik leg de klas uit dat ik gebeld kan worden door een monteur, omdat meester vanochtend onder een koude douche stond, en dat ik dan echt even op moet nemen.
Op het moment dat ik de aandacht van mijn klas op me heb gericht, gaat de telefoon. Nee, ik ben vandaag niet thuis, en kan ook niet thuiswerken in afwachting van de monteur. Helaas zijn 28 + 3 kinderen me iets teveel om in de huiskamer te planten. Dat wordt een verfrissend weekend.
Wederom vraag ik de aandacht van de klas, en op het moment dat ik de eerste som op het bord heb gezet hoor ik een bescheiden maar dringende ‘meester…?’. Het werkboek van Anis baadt in een bruine brij en ook zijn kleding en de muur naast hem zijn niet gespaard gebleven. Terwijl ik zijn ouders probeer te bereiken parkeer ik hem met een beslagkom in een zitzak op de gang terwijl ik een van de groep 8’ers opdracht geef een bak zand uit de zandbak te halen. Voicemail.
Zodra het zand over Anis’ tafeltje is uitgespreid en de klas weer tot rust heb gemaand doe ik een poging om de uitleg te hervatten. Halverwege de som word ik teruggebeld door Anis’ moeder.
Twee uur later schuif ik opgelucht de klas de gymzaal in. De warme douches naast de kleedkamer zien er verleidelijk uit, maar er wacht mij een schoonmaakklus in mijn lokaal.